12 de abril de 2009

Laberinto


Primero peregrinó al Tibet. Luego a Jerusalén. Después a Roma. Cuando estaba viejo y achacoso se puso, como hacen hoy nuestros jubilados europeos, camino de Santiago. Llegando al valle del Pisuerga se sintió desfallecer. Afortunadamente, antes de llegar al puente Fitero, encontró el hospital de San Nicolás. En su convalecencia grabó un mensaje, algo que aprendió en sus viajes lejanos. No vivió mucho el viejo, ni siquiera el hospital llegó a nuestros días. Sin embargo, en la modesta ermita restaurada, que es cuanto queda del viejo hospital, el mensaje del viejo, indescifrado hasta hoy, permanece con su forma de laberinto.

12 comentarios:

LM dijo...

como os nossos velhos nom... que as viagens do imserso vam com todas as comodidades...
tu que achas que quer dizer o labirinto?
beijos

Lan dijo...

Si echaras un vistazo a la gente que hoy hace el Camino de Santiago, sobre todo cuando no es verano, quizás estuvieras más de acuerdo conmigo.
No sé lo que el laberinto quiere decir. Puede que signifique que cada uno debemos encontrar nuestro propio camino, en lugar de seguir los que se nos ofrecen. Pero, vaya usted a saber. No he ido al Tibet, ni a Jerusalén...
Besos.

LM dijo...

só tava a brincar...quando fiz o caminho corriam rumores de um senhor que andava por perto dos oitenta anos e passava a todo o mundo. nós conhecemo-lo numa etapa e dissemos "bah, nem é para tanto". coincidimos a mesma noite e já todos pagados de nós mesmos fomos falar com ele, sabes? para perguntar por que corriam esses rumores sobre ele... e disse-nos que era certo... nós tinhamos tardado o dia inteiro para fazer sessenta quilómetros e, nesse tempo, ele foi comer com uns amigos (mostrou-nos fotos)a um povo que estava a trinta quilómetros da ruta.
o fascinante é que antes de chegar a santiago voltamos encontra-lo... estava regressando e fazia o caminho ao revés e nós sem chegar ainda.
o que dizes da data é importante porque isto que te conto foi avanzado setembro e o ambiente era muito distinto a quando o fizera no veram.
e nom me trates de usted que por agora só peino tres canas ;-P

beijos

Insumisa dijo...

¿Qué mas laberinto que nuestra propia mente?
Tienes razón, Lan. Todo se andará. ¿Cuándo?
Solo Dios sabe. Somos peregrinos en esta vida.

Besísimos

Metalsaurio dijo...

¿onde vai, meu romeiro? ¿meu romeiro onde irá? Camiño de Compostela, non sei se aló chegará...

Paz Zeltia dijo...

No sé que iba a poner sobr tu post lan, porque me quedé pasmadita con eso de los 60 km. de una etapa... ya no por un anciano ¡por cualquiera! ¿pero las etapas no eran de 30 km. como máximo?, que es un camino, o una competición?
Aquí en Coruña había un corredor solitario, flaco, enjuto, que pasaba de los 60, desde luego, siempre me lo econtraba saliendo de la ciudad, o volviendo a la ciudad. Corría día tras día, verano e invierno. Durante horas. Lo recordé ahora, y caigo en la cuenta, de que ya hace tiempo que no lo veo.
Hasta los sanos se mueren. Espero que simplemente haya cambiado de actividad.
Pero hablando de caminos, ahora a los que viven de sitio en sitio, deambulando, sin residencia fija, sin empleo fijo, sin familia fija, sin amigos fijos, no se les llama caminantes. Caminantes son sólo los que van por las rutas de peregrinación, o los senderos marcados con las rayas. todo marcadito, sin salirse del camino. sin salirse del sistema.

Lan dijo...

LM, no sé por qué ha derivado el asunto en ese viejo superman. El caso es que hoy son muchos los jubilados que, a distintas velocidades, hacen el camino. Disculpa por lo del usted, pero no era mi intención usarlo contigo. Era sólo una frase hecha.
Piel de Letras, sólo fue una interpretación sobre el hecho de encontrar ese laberinto en un punto del Camino de Santiago. En realidad no sé lo que significa. Sólo que hay cosas similares en otros lugares muy alejados.
Gracias por dejarte ver, Metalsaurio.
Llevas razón, Zeltia, a unos se les llama caminantes y a otros les he oído llamar transeúntes.
También que hay otros muchos caminos además del de Santiago y que, para el que no los conoce, se agradece que estén señalizados. Aunque claro ninguno llega al extremo de estarlo como las carreteras.
Estoy de acuerdo en que 30 kilómetros ya es mucho, al menos para mí.
E, independientemente de lo que andemos o corramos, los que lo hagan, nuestras piernas pueden sufrir lesiones pero, aunque no las suframos, el cartílago que, por ejemplo, protege nuestras rodillas se gasta y no se regenera hasta que un día nos quedamos sin él y ya se ha terminado...
Buena habéis liado con lo de los 60kilómetros. No iba yo por ahí.

Jose dijo...

Eu, falando de outra cousa, nunca oi falar por ningures o galego portugues de LM.
Que por respeto a la nutrida concurrencia que visita este blog y que desafortunadamente no conoce la lengua de Curros (ni la de Pessoa)haría bien en dejar para mejor ocasión.

Lan dijo...

Bueno, José, bienvenido. Pero que cada uno se exprese como mejor le parezca. Cada uno hacemos un esfuerzo por entender a los demás en la misma o en distinta lengua. Sois todos bienvenidos. Saludos.

LM dijo...

desculpa por utilizar este trechinho para contar-lhe uma coisinha a zeltia... o senhor que contas era general do ejército e há uns doce ou trece anos que morreu. todos os dias corria desde santa cristina(as afóras de corunha) até o orzam e tomava banho ali.
lan, brigada por deixar-me expressar como me encontro mais cómoda. beijo muito especial para ti.

Lan dijo...

Encantado de recibir tus visitas y gracias por hacerlas.
Besos

Paz Zeltia dijo...

Gracias LM!, ya me parecía a mí que por nada bueno habría dejado aquél hombre de correr!
(¿pero tanto tiempo pasó ya? )

Lan, como ves "las visitas" nos hemos puesto a hablar de nuesras cosas, y el anfitrión se quedó en el sillón leyendo su corto y bonito cuento sobre un caminante y su legado indescifrable :-)

Jose: Si alguien dejase un comentario en alemán o en chino, -un decir- problema suyo si no le entendemos, pero estarás conmigo en que tiene el derecho a usar su propia lengua!, faltaría más.

(LM se mantiene ajena, ya estará acostumbrada y, muy sabiamente, ignora estos comentarios.
...Y vengo yo, que ni se dirigen a mí ni es mío el blog, y demuestro tener tan poca prudencia como poco control de mis emociones.
Pido excusas y paso página)